W dniach 9-25 października w przestrzeni Filii nr 12 Miejskiej Biblioteki Publicznej we Wrocławiu zobaczymy dzieła mistrzów dłuta Mozambiku i Tanzanii, które przedstawi Eugeniusz Rzewuski i Piotr Sadurski.

Na odcinku sześciu kilometrów żałobnicy powoli przesuwali się rozjaśnionymi przez azalie ulicami Atlanty. Pod bezchmurnym niebem ponad sto pięćdziesiąt tysięcy osób maszerowało z Ebenezer Baptist Church w stronę Morehouse College, mijając Auburn Avenue, centrum i Kapitol ze złotą kopułą, w którym gubernator Lester Maddox, zagorzały segregacjonista, siedział zabarykadowany i chroniony przez falangi gwardii stanowej. Gubernator, który kilka dni wcześniej zasugerował, że King sam zaaranżował zamach na siebie, co jakiś czas nieznacznie rozsuwał zasłony i z obrzydzeniem patrzył na przesuwający się koło jego biura kondukt.

Niezywkła opowieść o zamachu na Martina Luthera Kinga i poszukiwaniach jego zabójcy. Już w języku polskim. Polecamy!

Wielkie rzeki południowej Somalii, Dżuba i Uebi Szebeli, nigdy nie wysychają. Rzadko zdarzało się, żeby głód dotarł nawet tam, do położonego centralnie spichlerza kraju. Tam właśnie uciekali tradycyjnie ludzie w ciężkich czasach. Ale nawet wtedy, gdy rzeka zamieniała się w strumyk, ludzie z Asz­‑Szabab, nazywani przez miejscowych „rzecznymi baronami”, bo kontrolują stare włoskie śluzy regulujące przepływ wody do kanałów irygacyjnych, zamykali je, potrzebowali bowiem pieniędzy. Władanie ziemią i kontrola nad zbiorami były zarzewiem konfliktu od początku wojny domowej. O ile w Mogadiszu wojna polegała, jak ujął to pisarz Nuruddin Farah, na plądrowaniu miasta przez nienawidzących go pastuchów, dla których było ono „obcym, pasożytniczym tworem”, o tyle na wsi walczono o ziemię. Wielu mieszkańców Dadaab, między innymi rodzinę Niszo, wygnały z ich domów pierwsze fale inwazji w 1991 roku. W zmilitaryzowanym kapitalizmie, jakim jest somalijska gospodarka, zbieranie plonów i podatków, a także pomocy dostarczanej przez organizacje pozarządowe jest na terenach wiejskich głównym zajęciem milicji, w tym najnowszej, Asz­‑Szabab.

Ukazała się książka "Miasto cierni", przejmująca opowieść o somalijskich uchodźcach. Dadaab  oznacza „miejsce twardego kamienia”. Jednak dla mieszkańców Rogu Afryki to przede wszystkim nazwa jednego z największych obozów dla uchodźców na świecie. Założony w 1992 roku miał chronić osoby uciekające przed wojną domową w Somalii od głodu, nędzy, a później również od terrorystów z Asz-Szabab. Niewielki i tymczasowy azyl z biegiem lat przekształcił się w ogromną, otoczoną drutem kolczastym metropolię, kuszącą tysiące ludzi wizją lepszego jutra i darmową opieką organizacji pomocowych.