Pisarz, malarz, wizjoner. Taki opis znajdziemy na wstępie każdej biografii, jednego z najbardziej znanych Franko-Maurytyjczyków, Malcolma de Chazala. Pisząc o Mauritiusie nie można pominąć tej postaci.
Chazal spędzał większość czasu na wyspie. Tylko na sześć lat opuścił ojczyznę, aby studiować na Louisiana State University, skąd wrócił z tytułem inżyniera. Odtąd swój los związał z rodzinną wyspą. Najpierw pracował jako agronom na plantacji trzciny cukrowej. Potem otrzymał posadę w biurze ds. telekomunikacji.
Jednak ważniejsze od jego pracy było pisanie. W 1940 roku opublikował pierwszą część “Pensées”, na którą składało się sto myśli, autorstwa Chazala. Pięć lat później ukazał się już siódmy tom jego aforyzmów. Wreszcie w 1948 roku, dzięki innemu cyklowi „Sens-Plastique”, Chazal został dostrzeżony we Francji. Miał tam zdobyć tak dużą popularność, że po śmierci okrzyknięto go najlepszym pisarzem piszącym po francusku od czasu zakończenia drugiej wojny światowej.
Krytycy literaccy określają aforyzmy Chazala jako „niezwykły łącznik pomiędzy słowami a rzeczami, językiem a naturą”. Ale on sam nie koncentrował się wyłącznie na pisaniu złotych myśli i maksym. W dorobku Chazala znajdziemy zbiór esejów “La Vie Filtrée” (1949), “Sens Magique” (1957), “Poémes” (1968 ) jak i “Petrusmok” (1951).
Chazal oddał się też pasji malowania. Już nie słowem, ale pędzlem. Namówił go do tego Georges Braques. W rezultacie zaczął malować w latach 50-tych. Tutaj także dominowała tematyka związana z naturą, przedstawiana w symboliczny sposób.
Chazal zmarł w 1981 roku. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną. Chazal, Francuz z Mauritiusa czy francuski Maurytyjczyk?
(jana)