Bezludna wyspa do połowy XVII wieku, dziś granica Unii Europejskiej na Oceanie Indyjskim, liczy sobie ponad 700 tysięcy mieszkańców pochodzenia afrykańskiego, europejskiego i azjatyckiego. Wygląda na to, że świat umówił się na tej pięknej wyspie. Santa Apolonia, Eden, Wyspa Perłowa… nadano jej wiele nazw.
Reunion (La Reunion) jest wyspą, której pierwsi mieszkańcy byli Europejczykami. Arabscy żeglarze znali wcześniej to miejsce pod nazwą Diva Morgabin, czyli Wyspa Zachodu. Potem byli Portugalczycy. Portugalski żeglarz Diogo Dias dobił do brzegów Reunionu w lipcu 1500 roku. Za nim podążał jego rodak Pedro de Mascarenhas. Na mapach epoki, pojawia się nazwa Santa Apolonia. Około 1520 roku, Reunion i Mauritius były określane jako Maskareny. Na początku XVII wieku, wyspa stanowiła ważną przystań na drodze do Indii. Tu cumowały statki angielskie i holenderskie.
W 1642 roku Reunion okupowali Francuzi i nadali jej nazwę Bourbon. Cztery lata póżńiej dwunastu zbuntownanych żołnierzy zostało wyrzuconych z Madagaskaru i deportowanych na Reunion. Jeszcze więcej osób osiedliło się w 1665 roku.
Około 1717 roku na Reunion trafiła kawa z Jemenu. Każdy mężczyzna, mieszkający na wyspie, miał obowiązek zasadzić 100 kawowców. Jeszcze szybciej niż uprawa kawy rozwinęła się uprawa trzciny cukrowej. Do pracy na plantacjach trzciny cukrowej zostali sprowadzeni afrykańscy niewolnicy. W połowie XIX wieku Reunion był także pierwszym producentem wanilii na świecie.
Gospodarka tej kolonii była tak silnie uzależniona od niewolnictwa, że nadano jej nazwę île à esclaves – wyspa niewolników. Uprawa tytoniu, bawełny, wanilli, kawy, trzciny cukrowej wymagała licznej, taniej siły roboczej. Dlatego, nawet po Wielkiej Rewolucji Francuskiej, mimo obietnic z Metropolii, zwyciężyły interesy plantatorów. Upozorowano jednak walkę z handlem niewolnikami: słynny statek la Mayenne, ledwo trzymający się na morzu miał ścigać szybkie łodzie handlarzy płynące z Mozambiku i Madagaskaru.
Dopiero Bertrand-Francois Mahe, gubernator w latach 1735 – 1745, przyczynił się do rozwoju wyspy. Po rewolucji francuskiej, dekretem z marca 1793 zmieniono nazwę na Reunion. Niewolnictwo zniesiono dopiero 20 grudnia (dziś święto) 1848 roku. Wyspa nadal utrzymywała się z trzciny cukrowej.
Otwarcie Kanału Sueskiego (1869) sprawiło, że ruch statki płynące w kierunku Indii zaczęły omijać Reunion. A to doprowadziło do załamania gospodarki na wyspie. Przysłowiowym gwoździem do trumny gospodarki Reunionu były buraki cukrowe. Europa nie potrzebowała już trzciny cukrowej z tej wyspy.
Sytuacja polepszyła się (dla mieszkańców pochodzenia europejskiego i indyjskiego) dopiero w 1946 roku, kiedy kolonia stała się departamentem zamorskim Republiki Francuskiej. Od 1997 roku Reunion jest jednym z siedmiu regionów peryferyjnych Unii Europejskiej.
Mamadou