Natalia to bardzo ładna, wykształcona i mądra kobieta. Pewnego dnia dowiedziała się, że jej mąż jest zarażony wirusem HIV. Zdecydowała się wtedy od razu na swój test i okazało się, że też jest nosicielką tego wirusa.
Wiedziała bardzo dobrze, że nigdy nie zdradziła swego męża. Nigdy, odkąd wypowiedziała te największe słowa „na zawsze” przed ołtarzem, była pewna swej jedynej i największej miłości życia i oczekiwała tej samej wierności ze strony męża. Kiedy dowiedziała się, że jest nosicielką wirusa, czuła jak bardzo jej mąż się zmienił i pewnego dnia odeszła. Chciała być sama. Nie potrafiła przebaczyć. Cierpiała całymi miesiącami. Najgorsze było to, że urodziła dziecko, które też było zarażone wirusem i zaraz po porodzie zmarło, a tak bardzo na nie czekała.
Po kilku miesiącach pojawiła się znowu. Ucieszyłam się, a ona to zauważyła. Podeszła i zaprosiła na kolację w stylu ludzi Venda. Jadłam wtedy busle, z zupą warzywną i kawałkiem kurczaka. Był też jej mąż, ale nic nie mówił. Widziałam jednak szczęście na jego twarzy. Kiedy wyszedł, powiedziała „Wróciłam do niego, bo chcę żyć. Zawsze wiedziałam, że to on jest częścią mego życia, nawet wtedy kiedy było najtrudniej. On zawsze był we mnie… Straciłam dziecko… prawie mego męża… ale nie mogę stracić siebie i tej jedynej pewności, że chcę żyć dla niego i moich pozostałych dwóch dzieci. Podjęłam decyzję, że przebaczę i staram się, by zawsze to robić, bo przebaczanie pozwala żyć na nowo, a kiedy staje się już nawykiem nie jest tak bardzo trudne. Rozumiesz? Kiedy coś staje się codziennością jest już częścią nas samych… Codziennie wieczorem przypominam sobie o mojej decyzji, o tym, że chcą zawsze przebaczać.
Jest takie afrykańskie przysłowie „Nawet po największym pożarze, trzeba ratować, to co jeszcze zostało…”
s. Dorota Zok, RPA