Podróż w poszukiwaniu zapomnianych mniejszości…
Są nimi na przykład Burgowie ze Sri Lanki, enklawa Holendrów, którzy pozostali na wschodzie kraju, po tym jak Wielka Brytania pokonała Królestwo Holandii około 1800 roku. Albo brazylijscy Confederados, którzy po wojnie secesyjnej wyemigrowali z południa Stanów Zjednoczonych. Na Gwadelupie Orizio odkrył żyjących kazirodczo Matignonów, na Haiti poznał Polaków, a w Namibii tajemniczy lud Basterów. Ci zielonoocy, jasnoskórzy, z wyglądu lekko orientalni potomkowie Buszmenów i Burów uciekli z brytyjskiej Kolonii Przylądkowej i osiedlili się na pustkowiach Afryki Południowo-Zachodniej Przetrwali, a z czasem ich społeczność zaczęła żywo się rozwijać. Słynęli z pobożności, prawości i odwagi oraz piękna swoich kobiet.
Pełen fascynujących informacji opis historii i tradycji tych zapomnianych ludów jest przykładem najlepszej prozy podróżniczej ostatnich lat i czyni z książki Orizia arcyciekawe oraz wyjątkowo ważne dzieło.
Czarne
O autorze:
Riccardo Orizio urodził się w 1961 roku. Jest pisarzem, dziennikarzem, reporterem. Mieszkał w Mediolanie, Londynie i Atlancie, a obecnie wraz z żoną osiedlił się w Kenii. Pracował jako korespondent dla włoskich gazet „Corriere della Sera” i „La Repubblica” oraz dla CNN. Polskim czytelnikom znany jest jego tom rozmów z najokrutniejszymi współczesnymi dyktatorami Diabeł na emeryturze. Rozmowy z siedmioma dyktatorami (Poznań 2004). Książka Zaginione białe plemiona. Podróż w poszukiwaniu zapomnianych mniejszości, opublikowana oprócz Włoch także w Danii, Anglii, Japonii, Ameryce i Turcji, jest owocem wieloletnich badań i podróży. W 2001 roku znalazła się w finale prestiżowej nagrody Thomas Cook Travel Book Award.
O książce napisali:
“Książka Riccarda Orizio jest tak fascynująca przede wszystkim dlatego, że autor koncentruje się nie na tym, co stanowiło motor kolonializmu, ale na dawnych przygodach i opowieściach. Odkrywa przy tym (bardzo często po raz pierwszy) wiele szczegółów dotyczących osobistych losów swoich bohaterów. Dzięki temu książka zyskuje bardzo emocjonalny, ludzki ton. To właśnie czyni ją, moim zdaniem, książką bardzo humanistyczną. Traktuje o ginących miejscach i ginących wspólnotach; o tych, którzy żyją wśród starych ludzi, starych mebli, starych werand, starych książek. Pokazuje ich w kokonie tego, co już minęło. Pokazuje, jak wiele w ich życiu nostalgii, wspomnień, smutku, jak bardzo niezdolni są do nawiązania kontaktu z nową rzeczywistością”.
Ze wstępu Ryszarda Kapuścińskiego
“Gdy odwiedziłem Cazale w lutym 2009 roku, Amon Frémon, kapłan – pamiętny rozmówca Orizia – już od kilku lat nie żył. Po jego chacie i po peristil, w którym odprawiał obrzędy vodou, nie pozostał kamień na kamieniu. Pamiętamy z Pana Tadeusza tego dziada żebrzącego, który okazywał się dawnym ‘legijonistą’ i który – po powrocie z San Domingo – ‘dziwniejsze od baśni historyje gadał’. Ale dzięki książce Orizia możemy teraz odbyć podróż w drugą stronę i nareszcie usłyszeć głos i legendę Amona Frémona, naszego rodaka, Poloné Nwa, czarnego Polaka – członka zaginionego w lasach Haiti i zapomnianego w ojczyźnie plemienia”.
prof. Leszek Kolankiewicz