Osierocony w wieku siedmiu lat, Collins Ochieng dostał się pod opiekę wujka, który mieszkał w Kiberze, największym slumsie Nairobi. Po dwóch miesiącach uciekł i zamieszkał na ulicy w centrum miasta. Bardzo szybko został aresztowany za drobne przestępstwa. Sąd nakazał zamknięcie go w domu dziecka ze względu na młody wiek. Ochieng, teraz czternastoletni, mieszka w innym slumsie pod Nairobi – Mathare. Z trójką przyjaciół dzieli 7- metrowy baraczek, bez sanitariatów i elektryczności. Mówi:
„Moi rodzice umarli gdy miałem 7 lat i trafiłem do domu mojego wujka w Kiberze. Często mnie bił, więc szybko uciekłem. Policja znalazła mnie na ulicy, a sędziowie zdecydowali, że powinienem zamieszkać w domu dziecka w Thice (40 km od Nairobi). Może życie w ośrodku było w porządku. Spałem w jednym pokoju z 60 innymi chłopakami, codziennie dostawaliśmy jedzenie, i co najważniejsze, doszedłem aż do 8 klasy w szkole. Niestety, jak skończyłem 14 lat, musiałem opuścić ośrodek, ponieważ on jest tylko dla dzieci i byłem już za dorosły.
Laban, który uczy w ośrodku opowiedział mi o Fundacji Mwelu w Matare, która pomaga młodzieży ze slumsów, takiej jak ja. Przeprowadziłem się więc tutaj razem z trzema innymi chłopakami z ośrodka, którzy też dorośli i muszą sobie radzić sami. Od miesiąca mieszkamy razem. Nie mamy prądu ani bieżącej wody, ale jest nam tu dobrze. Przede wszystkim jestem szczęśliwy, że nadal mogę się uczyć.
Życie w Matare nie jest łatwe, ale cieszę się, że nie jestem tu sam. Starałem się ostatnio odnaleźć jakichś krewnych, ale mi się nie udało. Moi przyjaciele z ośrodka też nie mają żadnej rodziny, więc jesteśmy teraz dla siebie jak bracia. To jest ważne, bo tutaj łatwo jest trafić na złą drogę. Jeśli nie możesz się uczyć, nie masz co jeść i gdzie spać, to jest naprawdę trudne. Bardzo się cieszę, że nie jestem na ulicy.
W Fundacji uczymy się obsługi komputera, uczę się fotografii i jak używać programów do obróbki zdjęć. Teraz rozumiem, jak ważna jest edukacja. Moim największym marzeniem jest teraz skończyć szkołę.”
maru, IRIN