W ramach Afrykamera 2009 Repliki w sześciu miastach Polski odbędą się pokazy filmów, które mogliśmy obejrzeć na tegorocznej Afrykamerze. Dowiedz się, co zobaczysz w ramach Replik.
MORE THAN JUST A GAME (Więcej niż gra)
Chuck Korr, amerykański historyk sportu, współproducent filmu, przypadkiem odkrył dokumentację dotyczącą Makana Football Association w południowoafrykańskich archiwach. W latach 50. XX wieku pięciu młodych ludzi trafiło do więzienia Robben Island, miejsca bardziej brutalnego niż mogli to sobie wyobrazić. Poddani ciężkiej próbie zrozumieli, że człowieczeństwo mogą odzyskać przez dzielenie się miłością do sportu i poddanie się zasadom fair play. Ziarno pasji do piłki nożnej zostało zasiane.
Rekreacja była jednym z wielu celów sportu. Więźniom zależało nie tyle na fizycznym rozwoju, ile na wypracowaniu w sobie poprzez sport zorganizowania i dyscypliny. Tak powstał Związek Footballowy Makana, który stał się mikrokosmosem demokracji i w którym młodzi więźniowie doskonalili zarówno ciała, jak i umysły polityczne oraz ćwiczyli się w zasadach negocjacji i dialogu. Był miejscem szkolenia przywódców przyszłości.
“Więcej niż gra” opowiada historię głosami pięciu więźniów politycznych (Anthony’ego Suze, Liso Sitoto, Marcusa Solomona, Semicka Isaacsa i Marka Shinnersa), którzy spędzili swoją młodość w zamknięciu. To opowieść o zniewoleniu i nadziei, która przybyła do RPA na skrzydłach footballu.
Junaid Ahmed – z wykształcenia teatrolog (dyplom Uniwersytetu Durban-Westville). Od 12 lat specjalizuje się w tworzeniu produkcji filmowych i telewizyjnych (obrazy dokumentalne i krótkometrażowe). Otrzymał wiele prestiżowych nagród krajowych i międzynarodowych. Ostatnim filmem Achmeda jest “More Than Just A Game”, dramat dokumentalny, który wyreżyserował i do którego współtworzył scenariusz. W przeszłości był Sekretarzem Generalnym Kongresu Pisarzy Południowoafrykańskich (COSAW). Zaangażowany w działalność społeczną udzielał się w wielu organizacjach związanych z działalnością kulturalną.
Reżyser: Junaid Ahmed
Scenariusz: Tom Eaton
Zdjęcia: Guilio Biccari
Muzyka: Vusi Sidney Mahlasela, Brendan Jury
Obsada: Presley Chweneyagae, Wright Ngubeni , Az Abrahams, Tshepo Maseko, Merlin Balie
Czas trwania: 89 min.
Kraj produkcji: Republika Południowej Afryki
Rok produkcji: 2007
TEZA
Bohaterem filmu jest Anberber, lekarz, który po latach spędzonych na studiach medycznych w Niemczech, pełen nadziei wraca do Etiopii. Niestety, zastaje swój kraj pełen chaosu, nękany zamieszkami, przepełniony przemocą. Jego marzenie, by móc leczyć mieszkańców Etiopii zostało zniszczone przez juntę wojskową wykorzystującą naukowców do celów politycznych. Anberber jest bezsilny wobec zaniku humanitaryzmu i wartości społecznych. Po bolesnych i tragicznych latach doświadczeń powraca do rodzinnej wsi w poszukiwaniu spokoju i wytchnienia. Niestety, codzienna przemoc szybko rozwiewa jego nadzieje. Anberber zdaje sobie sprawę, że pokój w jego kraju jest niemożliwy.
Akcja “Tezy” przeskakuje w czasie, pomiędzy studenckimi latami Anberbera, jego pracą zawodową, a powrotem do domu. Za każdym razem bohater musi walczyć, by dostosować się do miejsca, w którym żyje – zarówno w swojej ojczystej Etiopii, jak i w Niemczech na emigracji. Film nawiązuje do osobistych doświadczeń Haile Gerimy (w szczególności wątek czystek wśród etiopskich intelektualistów). Najbardziej wstrząsające sceny mają miejsce w latach 80., kiedy odbywały się procesy pokazowe i egzekucje podczas panowania reżimu Haile Mengistu, który objął władzę w 1974 roku po obaleniu cesarstwa Haile Selassie.
Nagrody:
FESPACO 2009 – najlepszy film
Wenecja MFF 2008 – nagroda specjalna Jury, najlepszy scenariusz
Carthage MFF 2008 – najlepszy film oraz nagrody za najlepszą: muzykę, dźwięk, zdjęcia, scenariusz i drugoplanową rolę męską
Haile Gerima – ur. 1946 r. w etiopskim Gondarze. Jako młody chłopak występował w trupie teatralnej swojego ojca – dramatopisarza i aktora. Swą przyszłość zawodową wiązał z teatrem. W wieku 21 lat wyjechał do USA, gdzie uczył się sztuki aktorskiej w Goodman School of Drama w Chicago. Potem jednak odkrył potęgę kina i przeniósł się na studia do Los Angeles (UCLA). Haile Gerima na stałe mieszka w USA. Od 1975 roku wykłada sztukę filmową na uniwersytecie Howarda w Waszyngtonie. Oprócz prac nad filmami o Afryce i Diasporze, pracy na uniwersytecie, prowadzi także warsztaty alternatywnej reżyserii i scenopisarstwa również poza granicamu Stanów. W roku 1995 został zgłoszony do Brytyjskiego Instytutu Filmowego. Jako członek związku afrykańskich twórców filmowych FEPACI (Fédération Panafricaine des Cinéastes i Comité Africain des Cinéastes) jest koordynatorem wielu seminariów i spotkań afrykańskich reżyserów w USA. Jego studio Mypheduh Films jest jednym z głównych dystrybutorów afrykańskich i afro-amerykańskich filmów w Stanach. Gerima odnosi sukcesy jako producent i reżyser od ponad 30 lat i jest uznawany za jednego z ważnych, wpływowych i przekonujących “twórców-outsiderów” światowej kinematografii. Najważniejsze filmy poza “Teza” w dorobku to: “Mirt Sost Shi Amit” (“Harvest: 3000 Years”) (1975), “Sankofa” (1994) oraz Adwa: An African Victory” (1999).
Scenariusz i reżyseria: Haile Gerima
Zdjęcia: Mario Masini
Muzyka: Vijay Iyer, Jorga Mesfin
Obsada: Abvetedla, Aaron Arefe, Takelech Beyene, Abiye Tedia
Czas trwania: 140 min.
Kraj produkcji: Etiopia, Niemcy, Francja
Rok produkcji: 2008
TRIOMF
Jednym z mitów podtrzymujących system segregacji rasowej w RPA był ten o wyższości białej rasy nad czarną. Tym samym, apartheid bardzo dbał, aby biali nie mieszkali w takich samych czy gorszych warunkach co czarni. Jednakże Marlene van Niekerk w swojej książce, a Michael Raeburn w filmie, obnażają przykrą prawdę, że bieda i życiowe nieudacznictwo nie jest zależne od koloru skóry. Poznajemy afrykanerską patologiczną rodzinę mieszkającą na jednym z osiedli Johannesburga, Triomf, przeznaczonych dla biednych białych. Od pierwszych scen film dosyć brutalnie przedstawia realia dysfunkcyjnej rodziny, która z trudnością radzi sobie z rzeczywistością i panicznie boi się przemian następujących w kraju. Obraz daje do myślenia o biedzie i jej przyczynach, a zarysowane tło wydarzeń pozwala snuć refleksję nad zasadnością tworzenia sztucznych mitów o białej supremacji.
Nagrody i nominacje:
FESPACO 2009 – najlepszy film – nominacja
MFF Durban 2008 – najlepszy film południowoafrykański
Michael Raeburn – ur. w Egipcie. Reżyser, scenarzysta, pisarz. Urodził się w Egipcie, a wychował się w Zimbabwe (ówczesnej Południowej Rodezji). Artysta był wielokrotnie nagradzany za swoje filmy pełnometrażowe i dokumentalne. Wśród jego najważniejszych obrazów znajdują się: “The Grass is Singing” (1981 r.) oparty na powieści noblistki Doris Lessing; “Home Sweet Home” (2000/2001), “Rhodesia Countdown” oraz liczne filmy dokumentalne o tematyce politycznej. Dodatkowo Michael Raeburn opublikował powieść “Night of the Fireflies”.
Reżyser: Michael Raeburn
Scenariusz: Michael Raeburn/Malcolm Kohll, na podstawie książki Marlene van Niekerk
Zdjęcia: Jamie Ramsay
Muzyka: Phillip Miller
Obsada: Lionel Newton, Vanessa Cooke, Paul Luckhoff, Eduan Van Jaarsveldt
Czas trwania: 118 min.
Kraj produkcji: RPA, Francja, UK
Rok produkcji: 2008
WHEN WE WERE BLACK (Kiedy byliśmy czarni)
Opowieść o dojrzewaniu i historia młodzieńczego romansu w czasach, kiedy kolor skóry określało, czy jesteś w pełni człowiekiem. Akcja umiejscowiona jest w przełomowym 1976 roku – w tym właśnie czasie do szkół wprowadzono język afrykanerski przez większość uczniów i nauczycieli traktowany jako język ucisku. Przymusowa edukacja w języku ciemięzcy stała się punktem zapalnym, który spowodował wielką rewoltę studencką lat 70-tych, a ta w przyszłości doprowadziła do śmierci takich osób jak Steven Bico. 18-letni Fistos (Matli Mohapeloa) dorasta w takich właśnie czasach, choć on zdaje się tego nie zauważać. Jako największy umysł w szkole jest też niepoprawnym romantykiem całkowicie ignorującym kontekst politycznym w jakim przyszło mu żyć, zamiast tego pisze słodkie wiersze miłosne do dziewczyny będącej obiektem jego młodzieńczych fascynacji – córki nowego pastora. Ale historia się toczy tuż obok niego, a on sam nie jest w stanie uciec od rzeczywistości…
W filmie gościnnie wystąpił Presley Chweneyagae (“Tsotsi”) w roli poety, który wyrecytował historyczny wiersz Madingoane – “Africa my Beginning.”
Nagrody i nominacje:
FESPACO 2009 – najlepszy serial telewizyjny
South African Movie Awards 2008 – m.in. najlepszy serial, najlepszy reżyser, najlepsze zdjęcia.
Khalo Matabane, ur. 1974 r. w Ga Mphahele, wiosce w Limpopo, RPA. Jeden z najważniejszych współczesnych południowoafrykańskich reżyserów, wymienianym na równi z Gavinem Hoodem, Zolą Maseko czy Ianem Gabrielem. W odróżnieniu jednak od większości twórców z RPA Matabane to też wielki eksperymentator, łamiący schematy filmowe i podążający bez kompleksów wobec Zachodu w nieodkryte kierunki sztuki filmowej. Bez formalnego wykształcenia w zakresie filmów nakręcił, m.in. cenione krótkie metraże “Poetic Conversations” (1996) i “Love in a Time of Sickness” (2001) oraz dokumenty “Two Decades Still” (1996), “The Waiters” (1997), “Young Lions” (1999) i “Story of a Beautiful Country” (2005). Za niezależny film “Conversations on a Sunday Afternoon” (2006) zdobył Nagrodę Główną Jury na Berlinale 2006. Podczas tegorocznej Fespaco 2009 zdobył główną nagrodę za Najlepszy Serial na kontynencie – serial historyczny “When We Were Black” (2008). Zdobył on też w zeszłym roku 5 nagród telewizyjnych SAFTA w RPA (w tym za najlepszy serial i najlepszego reżysera). Matabane jest obecnie w trakcie realizacji kolejnego eksperymentalnego filmu fabularnego pod tytułem “State of Violence”.
Reżyseria: Khalo Matabane
Scenariusz: Tumelo Phadi, Ryan Fortune
Zdjęcia: Mathys Mocke
Muzyka: Phillip Miller
Obsada: Matli Mohapeloa, Motlatse Mafatshe, Lali Dangazele, Harriet Manamela, Ndoni Khanyile, Patrick Mofakeng, Wandile Molebatsi, Jerry Mofokeng, Presley Chwengyenae
Czas trwania: 150 min.
Kraj produkcji: RPA
Rok produkcji: 2008
DOKUMENTY
NAMIBIA. GENOCIDE AND THE SECOND REICH (Namibia, ludobójstwo a II Rzesza)
Film jest jedną z nielicznych relacji ciemnej i zapomnianej karty historii kontynentu, kiedy to idea „supremacji białej rasy” kształtowała politykę zachodnich imperiów kolonialnych – to na jej tle powstawała terminologia nazizmu, w tym teoria Lebensraum, „przestrzeni do życia”. Ponad 30 lat przed wprowadzeniem owych idei w praktykę na gruncie europejskim, 75 proc. ludu Herero, rdzennych mieszkańców Namibii – najcenniejszej z kolonii niemieckiego imperium – padło ich ofiarą.
Namibia, ludobójstwo a II Rzesza jest zatem brakującym ogniwem ewolucji imperializmu: śledzi losy Herero, stanowiących – jak cała wówczas ludność Afryki, a później również „niechciane” społeczności Europy – przedmiot eksploatacji, a równocześnie badań, które miały na celu wskazać ich niższość wobec „rasy wybranej”. W końcu, film kreśli sylwetki wiernych prototypów architektów nazizmu, jak Eugen Fischer – idol i nauczyciel Josefa Mengele. Nie dziwi więc, że ujęcia ilustrujące tragiczną historię Namibii poprzedzone są kadrami z niemieckich obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu.
Scenariusz i reżyseria: David Adetayo Olusoga
Zdjęcia: Stephen Brand, Eric Huyton, David Adetayo Olusoga
Narracja: Samuel West
Czas trwania: 59 min.
Kraj produkcji: Wielka Brytania, Namibia
Rok produkcji: 2005
STORY OF A BEAUTIFUL COUNTRY (Opowieść o pięknym kraju)
Prosty pomysł na film zrealizowany z polotem udowadnia, dlaczego to Khalo Matabane, zdobywca Nagrody Jury na Berlinale za film “Konwersacje w niedzielne popołudnie”, to wielka nadzieja kina południowoafrykańskiego. Z pozoru nieciekawy przepis na film: reżyser wraz ze swoim przyjacielem – profesjonalnym kamerzystą Matthys Mocke – wyrusza taksówką z rodzinnych stron w Mphahele dookoła RPA i rozmawia ze zwykłymi ludźmi na temat kraju, kierunku zmian i demokracji. Ale prosty pomysł z pierwszorzędną realizacją, daje jednak fascynujące studium stanu ducha kraju… Zaproszone osoby pochodzą z różnych środowisk, a sam ich skład podkreśla niesamowitą mieszankę etniczno-kulturową, jaka żyje w RPA. Spotykamy przeróżne kolorowe postacie… Czarnoskórego Zulusa wychowanego przez białych rodziców, afrykanerskiego-farmera narodowca czy panafrykańską patriotkę przedstawiają swój wizerunek ‘nowej’ RPA, podczas gdy w tle przemykają wspaniałe widoki krajobrazu. Podróży towarzyszy hipnotyzująca ścieżka jazzowa autorstwa Carlo Mombelli i Markusa Wyatta.
Khalo Matabane, ur. 1974 r. w Ga Mphahele, wiosce w Limpopo, RPA. Jeden z najważniejszych współczesnych południowoafrykańskich reżyserów, wymienianym na równi z Gavinem Hoodem, Zolą Maseko czy Ianem Gabrielem. W odróżnieniu jednak od większości twórców z RPA Matabane to też wielki eksperymentator, łamiący schematy filmowe i podążający bez kompleksów wobec Zachodu w nieodkryte kierunki sztuki filmowej. Bez formalnego wykształcenia w zakresie filmów nakręcił, m.in. cenione krótkie metraże “Poetic Conversations” (1996) i “Love in a Time of Sickness” (2001) oraz dokumenty “Two Decades Still” (1996), “The Waiters” (1997), “Young Lions” (1999) i “Story of a Beautiful Country” (2005). Za niezależny film “Conversations on a Sunday Afternoon” (2006) zdobył Nagrodę Główną Jury na Berlinale 2006. Podczas tegorocznej Fespaco 2009 zdobył główną nagrodę za Najlepszy Serial na kontynencie – serial historyczny “When We Were Black” (2008). Zdobył on też w zeszłym roku 5 nagród telewizyjnych SAFTA w RPA (w tym za najlepszy serial i najlepszego reżysera). Matabane jest obecnie w trakcie realizacji pierwszego profesjonalnego filmu fabularnego pod tytułem “State of Violence”.
Scenariusz i reżyseria: Khalo Matabane
Zdjęcia: Matthys Mocke
Muzyka: Carlo Mombelli, Markus Wyatt
Czas trwania: 72 min.
Kraj produkcji: RPA
Rok produkcji: 2005
THE END OF POVERTY? (Wykończyć biedę?)
Znakomity dokument stanowiący przenikliwe studium światowych nierówności. Uznany reżyser Philippe Diaz wskazuje, że globalny wymiar współczesnej biedy nie jest bynajmniej dziełem przypadku: mając swe źródło jeszcze w konkwiście towarzyszącej pierwszym odkryciom geograficznym, system wyzysku oparł kolonialne zależności na konfiskacie ziemi, grabieży zasobów naturalnych i pracy niewolniczej. Dziś, tendencja ta jest starannie utrwalana przez światowe instytucje finansowe, które na ołtarzu wolnego rynku poświęcają suwerenność żywnościową, jednocześnie każąc społeczeństwom Południa wyrzec się prawa do publicznego dostępu do tak kluczowych sfer jak edukacja, służba zdrowia, a nawet zasoby wody. Opinie noblistów w dziedzinie ekonomii, przywódców światowych ruchów społecznych, a także rolników i mieszkańców slumsów Południa składają się na potężne, bezpośrednie oskarżenie neoliberalnego systemu gospodarki o katastrofalne rozmiary dzisiejszego ubóstwa.
Film udostępniony przez Globale:
Globale – magia kina vs. globalne iluzje.
Dzisiejszy model globalizacji jawi się jako czarująco prosty: świat naprawić może tylko niewidzialna ręka rynku/nieskrępowany przepływ kapitału. Pracownikom będzie więc lepiej bez praw pracowniczych, środowisko ochroni brak norm środowiskowych, McDonalds i Nike uporają się z ubóstwem. Taka logika globalizacji, według której nietknięta wymianą towarową Amazonia warta jest mniej niż warszawskie ZOO, to dzieło światowej klasy iluzjonistów – kulisy ich pracy nie mieszczą się jednak w wąskim kadrze TVobraźni. Tymczasem szalona pogoń za iluzją grozi powikłaniami: od świńskiej grypy, przez chroniczną biedę, terroryzm, aż po ekologiczną katastrofę.
Zapraszamy do kina na radykalną kurację: 0% Westernu, 100% Globale.
Pokazy z bloku „Globale” w DKFie Muranów odbywają się w ramach międzynarodowego projektu Globale, organizującego festiwale i pokazy filmów zrywających z obrazem świata kształtowanym przez komercyjne media. Traktując film jako punkt wyjścia do dyskusji, Globale ma kształtowac debatę na temat globalnych zależności, nierówności ekonomicznych i społecznych oraz istniejących relacji władzy. Grupy Globale działają na zasadzie otwartego kolektywu dobrowolnie zaangażowanych aktywistów, dziennikarzy, filmowców i entuzjastów kina, pracujących bez formalnych hierarchii i struktur władzy. Pierwsza grupa powstała w Berlinie, obecnie festiwale i pokazy filmów organizują grupy w Peru, Urugwaju oraz w Polsce.
www.globale-filmfestival.org
www.globale.bzzz.net
Wykończyć biedę? (The End Of Poverty?)
reż. Phillipe Diaz, USA, 2008, 106 min.
UN GRIOT RACONTE (Opowieść griota)
Dokument muzyczny. Film osobisty, zbudowany wokół monologu narracyjnego Adama Drame, afrykańskiego bębniarza, potomka rodu griotów Drame, kasty strażników wieloletniej tradycji afrykańskiej. Narracja bohatera jest wygłoszona w języku dioula, ojczystym języku artysty. Jest oszczędna i precyzyjna, lecz wiarygodna. Została napisana na podstawie książki „Jeliya-etre griot et musucien aujourdhui” Arlette Senn Berloz i rozmów z artystą nagranych przez reżysera. Film Różańskiego jest dokumentem reporterskim. Takim, który kamerą próbuje zanotować chwile z życia bohatera w sposób dyskretny i wiarygodny. Adama Drame komentuje zdjęcia, które oglądamy na ekranie, podaje ważne, czasem zaskakujące widza informacje. Griot opowiada o istniejącym zagrożeniu dla afrykańskiego dziedzictwa kulturowego, które wynika z ignorancji Afrykańczyków wobec ich własnej tradycji. Drame należy do tych nielicznych, którzy zachowują tradycyjny styl życia mimo i wbrew pokusom błyszczącego, bogatego świata. Griot opowiada o swej drodze muzycznej, o swoim instrumencie, o stylu grania i karierze muzycznej, która trwa ponad 40 lat. Mówi szczerze o swojej wierze i o funkcji religii w dzisiejszej Afryce. To film przepełniony muzyką: w wykonaniu solowym, z innymi muzykami; rozbrzmiewającej na co dzień w Burkinie Faso. Jesteśmy na ulicach Bobo-Dioulasso, kulturalnej stolicy Burkiny, w tak zwanych kabaretach, w których całymi dniami świetni muzycy grają za symboliczne wynagrodzenie.
„Opowieść griota” to film o dojrzałym muzyku, którego życiowa postawa – pełna świadomość realizowania swojej misji społecznej; są osnową tematyczną filmu. Adama Drame to współczesny i ortodoksyjnie wierny tradycji griot; to Afrykańczyk, który agresywnie broni i bezbronnie traci swą tożsamość, to Afrykańczyk zagrożony ekonomicznym i kulturowym kolonializm; który opiera się kuszącej karierze w Europie Zachodniej, choć od 25 lat pracuje tam często. Człowiek, który strzeże swej własnej tradycji i kultury. Mimo wszystko. Dumny Afrykańczyk w Paryżu i w Burkinie Faso.
Nagrody i nominacje (udział w festiwalach):
Planete Doc Review 2008
MFF Era Nowe Horyzonty 2008
Pan African Film & Art Festival USA 2009
FF World Documentary 2009
FESPACO 2009
FF Gdańsk Doc “WORK & DIGNITY” 2009
EKSPLIKACJA ODAUTORSKA – ADAM RÓŻAŃSKI
Filmowanie dokumentalne jest zawsze trudne. Kilka lat temu chodziłem z aparatem fotograficznym po żydowskiej dzielnicy ortodoksyjnej w Jerozolimie. Chciałem sfotografować kobiety – na spacerze z dziećmi, w piekarni, spieszące ulicą. Te zdjęcia miały być ilustracją do tekstu o żydowskich kobietach religijnych. Kobiety się zasłaniały, uciekały przede mną, ich małe dzieci wykrzykiwały w moją stronę niemiłe słowa. Naruszałem intymność zamkniętego świata i dlatego doświadczałem wiele niechęci. Filmowanie Afryki jest szczególnie trudne. To też jest inny świat niż ten nasz europejsko-amerykański, pełen zbytku i otwartości. Świat zamknięty, skromny i niezrozumiały dla białego przybysza. Oślepiający światłem słońca i kolorami – dosłownie i w przenośni. Można Afrykę filmować z daleka – właśnie przez te powierzchowne filtry kolorów. Można Afrykę filmować z bliska tak, jak się ją wyreżyseruje – miejscowi aktorzy chętnie zagrają role im zapisane za kilka obcych groszy. Można też próbować filmować Afrykę od środka wybranego wspólnie przez fotografa i jego naturalnych bohaterów. Filmować w sposób taktowny, choć zdecydowany. Tak, żeby nie naruszać prywatności, a jednak dostrzec i zanotować intymność, osobność, inność tamtego świata.
Adam Różański urodził się w 1957 w Warszawie. Od roku 1965 mieszkał w Izraelu, gdzie w 1975 ukończył gimnazjum. Studiował architekturę a później fotografię (dyplom w 1987) w FH Koln. Po studiach powrócił do Izraela. Przez kolejne 2 lata (1987-89) pracował jako operator kamery w publicznej telewizji. W latach 1990-1996 pracował jako niezależny operator kamery przy filmach telewizyjnych i dokumentalnych. Jednocześnie od roku 1993 pracował jako operator Steadicamu przy produkcji filmów fabularnych, reklamowych i innych. W 2000 otrzymał przyznawaną corocznie w Rzymie prestiżową nagrodę dla operatorów steadicamu International Steadicam Award. W roku 1996 Różański wyemigrował do Polski, gdzie pracował jako operator kamery i Steadicamu przy filmach fabularnych i reklamowych. W latach 1999-2004 pracował jako operator kamery i Steadicamu we Francji głównie przy filmach fabularnych uznanych twórców kina Francuskiego: Sophie Marceau, Graham Guit, Daniele Thompson, Anne Fontaine czy Francois Stevenin. „Opowieść Griota” to jego debiut reżyserski.
Scenariusz i reżyseria: Adam Różański
Zdjęcia: Adam Różański
Muzyka: Adama Drame, Abdulahi Kantala, Joumana Dembele, Moussa Diabate, Foliba band
Czas trwania: 55 min.
Kraj produkcji: Polska
Rok produkcji: 2008
YOU DESERVE TO KNOW – ZASŁUGUJESZ BY WIEDZIEĆ
Film zrealizowany w ramach projektu Fundacji Ekonomicznej Polska-Afryka Wschodnia Więcej informacji: www.peaef.com.
Film dokumentalny zrealizowany w 2009 roku w Kiberze, jednym z największych afrykańskich slumsów, to opowieść o pozytywnym obliczu slumsu, sile informacji i oddolnych działań obywatelskich. 6 inicjatyw obywatelskich – małych lokalnych organizacji – stara się zmienić oblicze slumsu. Mieszkają i pracują w Kiberze, są skromnymi liderami wśród około 1 milionowej społeczności slumsu. Nie mają zasobów, ale mają talent. Produkują baterie słoneczne, tworzą teatr, mają swoją gazetę i radio, uczą poprzez sztukę jak pokojowo rozwiązywać konflikty.
Kibera jest jednym z największych slumsów w Afryce. To miejsce o obszarze około 2,5 km2 zamieszkiwane jest przez ponad milion ludzi. Żyją w zbudowanych przez siebie chatkach z lekkich materiałów, takich jak blacha falista. Te domki w większości nie mają sanitariatów, bieżącej wody ani elektryczności. Kibera jest jednocześnie kulturowym tyglem, gdzie 42 plemiona żyją obok siebie, co w rozdzieranej głębokimi konfliktami etnicznymi Afryce jest trudne i wciąż stwarza nowe zagrożenia. Na tym obszarze znajdują się tylko 3 publiczne szkoły podstawowe, choć 52% mieszkańców Kibery to młodzież poniżej 24 roku życia. Bez dostępu do edukacji zmiana swojego położenia, zmiana życia na lepsze jest bardzo trudna. 47% mieszkańców nie ma stałego miesięcznego źródła dochodów, 33% żyje za mniej 200 zł miesięcznie. To daleko poniżej granicy absolutnego ubóstwa. A jednak mieszkańcy Kibery mają dość energii by łączyć się w małe grupy obywatelskie – stowarzyszenia, komitety, kluby i powoli zmieniać rzeczywistość wokół siebie. Biorąc sprawy w swoje ręce, aktywizując młodszych i starszych, dają dobry przykład, inspirują do działania. Aby odkryć w kimś talent nie potrzeba nieskończonych zasobów pieniężnych, ale inicjatywy i chęci współdziałania w grupie. To lekcja, którą Południe ma dla Północy.
Montaż: Paweł Majak, Maciej Twardowski
Muzyka: Tomasz Janiszewski, Łukasz Laskowski
Czas trwania: 38 min.
Kraj produkcji: Polska/Kenia
Miejsce realizacji: Slums Kibera, Nairobi, Kenia
Rok produkcji lipiec 2009