Front Polisario powstał jako organizacja narodowowyzwoleńcza, której celem była w pełni niepodległa Sahara Zachodnia. Wszelkie ideologiczne dyskusje na temat ustroju tego państwa ustąpiły miejsca walce z hiszpańskimi, a następnie mauretańskimi i marokańskimi okupantami. Jednak w miarę trwania walki Front musiał stworzyć nie tylko wojskowe, ale i polityczne struktury.
Po tym jak Polisario ogłosił niepodległość Sahary Zachodniej w 1976 roku, przejął na siebie rolę władz nowego państwa. Z racji swojego narodowowyzwoleńczego charakteru, na samym początku zbliżył się do socjalizmu. W obliczu zrywu Saharyjczyków, któremu bliżej było do ludowego powstania, odpowiadał on klimatowi tej walki. Jednak z czasem Front zaczął odchodzić od socjalistycznych haseł, skłaniając się ku państwu wielopartyjnemu i wolnorynkowej gospodarce. Ale to miało nastąpić po wyzwoleniu spod marokańskiej okupacji.
Wpływ na rezygnację z socjalistycznej retoryki miał też brak jakiejkolwiek pomocy ze strony państw bloku komunistycznego. Uznały one, że Maroko jest bardziej strategicznym partnerem i nie mają żadnych interesów w drażnieniu tego północnoafrykańskiego kraju. Stąd Polisario nie było wspierane przez żadną „demokrację ludową” i dlatego nie skręciło na lewo jak wiele innych podobnych mu ruchów.
Polisario nigdy nie był ruchem terrorystycznym. Nie podkładał bomb i nie stosował metod znanych z innych rejonów świata. Saharyjczycy zawsze walczyli w polu a nie wysadzając siebie i innych w powietrze. Co więcej od czasu ogłoszenia zawieszenia broni w 1991 roku, Polisario przestrzegał jego postanowień i zadeklarował wolę pokojowego odzyskania terenów okupowanych przez Maroko. A kiedy w 2003 roku w Casablance wybuchły bomby, potępił te ataki i terroryzm, podając przykład „szlachetnej i czystej walki”, którą prowadzi o wolność Sahary Zachodniej.
Struktura organizacyjna Polisario była zupełnie inna w okresie przed zawieszeniem broni w 1991 roku. W tamtym czasie władza została zorganizowana na potrzeby walki partyzanckiej. Dlatego podejmowanie decyzji było zastrzeżone dla kilku osób, tak aby cały czas zachować najwyższą zdolność bojową. Nie było wtedy miejsca dla demokracji. Rządzili dowódcy. W przypadku Polisario oznaczało to władzę dla Sekretarza Generalnego i jego 9-osobowego komitetu wykonawczego. Towarzyszyło im 21-osobowe Politbiuro. Wsparciem dla władz Frontu stały się organizacje masowe, zrzeszające robotników (UGTSARIO), młodzież (UJSARIO) i kobiety (UNMS).
Brak powiązań z ruchem komunistycznym, walka partyzancka, a nie terroryzm, władza osadzona w szeregach armii walczącej z okupantem, to cechy, które wyróżniają Polisario na tle innych ugrupowań o podobnych celach, w dekolonizującej się Afryce. To wszystko zmieniło się wraz z momentem podpisania zawieszania broni w 1991 roku. Nowa rzeczywistośc wymagała nowych rozwiązań.
(kofi)