Po tym jak Mauretania wycofała się z Sahary Zachodniej, opuszczony obszar zajęli Marokańczycy. Wtedy bojownicy Frontu Polisario skoncentrowali się na atakowaniu marokańskich żołnierzy. Z kolei Rabat postanowił odgrodzić stanowiska swojej armii murem.
Do budowy wału ochronnego, przecinającego południkowo Saharę Zachodnią, skłoniła Marokańczyków aktywność Frontu Polisario. Nie musiał on już atakować celów w Mauretanii. Zaczął koncentrować swoje działania w strefie bezpośrednio okupowanej przez Maroko.
Polisario nie ograniczał się tylko do akcji na terytorium Sahary Zachodniej. Przeniósł też część swoich działań na obszar Maroka. Kilkakrotnie atakował dobrze bronione miasto i bazę lotniczą Tan-Tan (1979). Raz udało mu się nawet przejąć kontrolę nad nimi na ponad cztery godziny. Świadczyło to o wysokiej wartości bojowej Polisario. Tym bardziej że Tan Tan znajdował się na wrogim terenie i daleko od baz Frontu.
Kolejną bazą wojskową w granicach Maroka, na którą wyprawiali się zachodniosaharyjscy partyzanci, było Lebueirat w południowo-wschodniej części tego kraju. Ataki rozpoczęły się już w 1975 roku, ale najpoważniejsza operacja miała miejsce cztery lata później. Zakończyła się poważną klęską Marokańczyków. Pokonani porzucili dużą część swojego sprzętu, który został przejęty przez Polisario.
Powodzeniem zakończyły się również akcje Polisario na obszarze Sahary Zachodniej. Do kroniki zwycięstw Frontu przeszły bitwy o Guelta Zemmur (1981), miasto-bazę, o strategicznym znaczeniu z racji posiadanych zasobów wody i Bir Enzaran (1979), gdzie Polisario wzięło do niewoli marokańskich żołnierzy.
Na początku lat 80-tych Maroko postanowiło zatrzymać Polisario przed coraz bardziej zuchwałymi atakami. W tym celu wybudowało mur, który miał stanowić barierę chroniącą złoża surowców naturalnych na Saharze Zachodniej. Ciągnęła się równolegle do marokańskiej i zachodniosaharyjskiej granicy z Algierią, która wspierała niepodległościowe aspiracje Saharyjczyków. W rezultacie trzecia część okupowanego obszaru przeszła w ręce Polisario, ale była ona bezużyteczna pod względem ekonomicznym i silnie zaminowana.
Budowa muru wymusiła zmianę sposobu walki. Polisario, który stosował taktykę nagłych ataków w zmotoryzowanych kolumnach, nazywaną ghazzi, musiał dostosować się do nowych warunków. Mur utrudniał podejmowanie działań, ale Saharyjczycy stanowili nadal znaczącą siłę. Ich taktyka była na tyle skuteczna, że w okresie pierwszej wojny w Zatoce Perskiej, uczyli się jej amerykańscy żołnierze.
W zachodniosaharyjskiej armii od samego początku służą mężczyźni i kobiety. Co więcej wszyscy mieszkańcy bazy Polisario w algierskim Tindouf, gdzie schronili się uchodźcy z Sahary Zachodniej przechodzili w wieku 18 lat szkolenie wojskowe. Rola kobiet w armii Polisario ograniczała się do służby w oddziałach pomocniczych, chroniących obozy Saharyjczyków.
Dzięki wsparciu Algierii Polisario nie dysponował wyłącznie samochodami i bronią lekką. Z czasem zaczął mieć w swoim arsenale broń pancerną i co ważniejsze artylerię przeciwlotniczą (samolotami dysponowało jedynie Maroko).
Względna stabilizacja sytuacji na zachodniosaharyjskim froncie skłoniła obie strony konfliktu do zawieszenia broni. Polisario nie mógł wyzwolić okupowanej ojczyzny. Marokańczycy nie byli w stanie pokonać Saharyjczyków. Był rok 1991.
(kofi)