afryka.org Czytelnia Afryka Inaczej Pączki po afrykańsku

Kongijczycy lubią wstawać bardzo wcześnie rano. Około godziny piątej możecie już spotkać ludzi na ulicach. Ludzie spacerują i pozdrawiają się, wykrzykując różne imiona, część przygotowuje się do pójścia Kościoła.

Brazzaville nie jest może największe, ale posiada ogromną ilość uliczek. Trudno je wszystkie wymienić, ale jedno jest oczywiste: o piątej rano wszyscy wychodzą z domu, Pytanie, dlaczego to robią, nawet w weekendy, wiedząc, że nie muszą ani pracować ani nie będą mieli nic do roboty tak wcześnie?

Przyczyna jest bardzo prosta: otóż od świtu na każdym rogu ulicy jakaś rodzina lub dwie robią pączki. Ogromna większość ludzi woli ciepłe ciasto, więc jak się wstanie za późno, może już go nie być w ogóle albo w najlepszym wypadku będzie zimne. I nikt go dla nas nie odgrzeje. To prawda, że jedzenie o piątej rano to dla niektórych może i za wcześnie, ale u mnie w domu w sam raz. Moja starsza siostra lubi chodzić na mszę o szóstej i zawsze mnie budzi, bo nie chce jej się samej iść. Zazwyczaj denerwuje mnie to bo nie mam ochoty wstawać tak wcześnie, ale ma to też swoje dobre strony – idę wychwalać Boga i dziękować mu za wszystkie łaski i całe dobro, jakie spotkały mnie w życiu.

Tak więc budzimy się o piątej rano, po czym jest czas żeby wziąć kąpiel i zrobić makijaż. Kilka minut po piątej wychodzimy z domu i przed szóstą dochodzimy do kościoła. Msza kończy się przed siódmą, więc w drodze powrotnej zazwyczaj kupujemy pączki. Są bardzo małe i bardzo dobre, a ich grubość i wielkość zależy od tych, którzy je zrobili. W dzieciństwie kupowałyśmy i zjadałyśmy je jeszcze w drodze, nie przynosząc nic do domu w obawie że rodzice lub rodzeństwo zjedzą je nam bez naszej zgody. Tak, byłyśmy egoistkami, ale te pączki były tak pyszne, że nie mieściło nam się w głowie, żeby z kimkolwiek się nimi dzielić!

Poza tym, z reguły po powrocie i tak zastawałyśmy całą rodzinę zajadającą się pączkami, które kupili sobie obok domu. Nikt więc nie wypominał nam chwilowego egoizmu, a my cieszyłyśmy się wraz z nimi i zajadałyśmy od nowa. Do dziś pamiętam chwile, kiedy musiałam bardzo wcześnie iść do szkoły. Wstawanie przychodziło mi z trudem, ale na szczęście niedaleko ode mnie mieszkała moja koleżanka, której mama robiła pączki i szczerze powiem, świadomość, że po drodze wstąpię na pączki, to była moja najsilniejsza motywacja, żeby iść do szkoły.

Jej mama nie była tym zachwycona, bo nikt jej nie płacił, ale nam to nie przeszkadzało – zjadaliśmy te pączki albo w drodze albo w szkole, siadaliśmy wtedy wszyscy na długiej ławie, braliśmy jeszcze ciepłe ciasto, niektórzy dorzucali do tego wszystkiego jeszcze pastę z orzechów arachidowych. Nawet sobie nie wyobrażacie jakie to było pyszne!

To tyle w kilku słowach, jeśli chodzi o nasze zwyczaje. Ale zapewniam, że nie przygotowujemy się tylko rano, ale i wieczorem też. Spacerujemy sobie, kupujemy pączki, siadamy przy ognisku i zjadamy je ze smakiem.

A teraz przepis na pączki:

Na początku należy wlać do dużego kotła co najmniej litr letniej wody, szczyptę soli, łyżeczkę drożdży i mąkę. Mieszamy to wszystko aż do otrzymania jednolitej masy. Kiedy widzimy, że ta masa jest za gęsta, dolewamy trochę letniej wody. Zostawiamy to ciasto na co najmniej 45 minut. Później dorzucamy cukier, ale nie dużo, żeby nie zmarnować ciasta. Poza tym można do gotowych ciastek też dodać cukier. Także lepiej z tym cukrem nie przesadzać. I znowu należy poczekać 45 minut lub więcej żeby ciasto urosło i było gotowe do smażenia.

Wlewamy olej do głębokiego rondla i czekamy, aż się dobrze nagrzeje. Formujemy z ciasta kulki i władamy do gorącego tłuszczu, czekamy chwilę aż się zarumienią od czasu do czasu przewracając żeby nie przypalić tylko normalnie usmażyć. Kiedy będą gotowe, należy je wyjąć i sprawdzić, czy przypadkiem nie są surowe w środku, co się dość często zdarza, dlatego lepiej tych kulek zrobić więcej niż mniej.

Myślę, że kongijskie pączki będą Wam smakować, tym bardziej, że są bardzo łatwe do zrobienia i szybkie. Kongijczycy je kochają, ale za często nie chce im się ich robić – ponoć lepiej smakują, jak zrobi je ktoś inny.

Życzę więc wszystkim smacznego i mam nadzieję, że się Wam udadzą.

Inedes

 Dokument bez tytułu