W przededniu kwietniowych wyborów w RPA, tworzenie miejsc pracy stało się gorącym politycznym tematem, szczególnie że według nieoficjalnych szacunków bezrobocie w kraju sięga 40%.
W Vosloorus, przedmieściu, albo w slangu “miejscówce” (loxion), oddalonym o 20 kilometrów od Johannesburga, 20-letni Gift Dube prowadzi nielegalną myjnię samochodową. Samodzielne szukanie zajęcia, takiego jak mycie samochodów, zbiórka złomu, strzyżenie na ulicy czy wręcz drobne przestępstwa Dube nazywa „loxion management” (po polsku można to przetłumaczyć jako „radzenie sobie na miejscówce”). Jest to sposób radzenia sobie miejscowych mieszkańców z brakiem legalnych możliwości zatrudnienia. Dube opowiada, czym jest „loxion management”:
„Zanim nie zacząłem pracować przy myciu samochodów, nie robiłem praktycznie nic, po prostu szwendałem się po okolicy. Teraz jest zdecydowanie lepiej, bo dzięki temu, że zarabiam, mogę pozwolić sobie na podstawowe rzeczy. Po skończeniu szkoły, większość ludzi chce zacząć pracować, ale tej pracy nie ma. Więc nie maja tez pieniędzy, żeby kontynuować naukę – więc jesteś bezrobotny, snujesz się po ulicach, obserwujesz palące dzieciaki, grasz w karty, dyskutujesz i robisz się coraz bardziej znudzony. To jest w sumie stresujące, czasem do tego stopnia, że zaczynasz gdzieś iść i po drodze zapominasz, dokąd – i wtedy zaczyna się „loxion management”.
W końcu zaczyna cię wszystko wkurzać. Codziennie budzisz się rano ze świadomością, że nie masz nic. Musisz zrobić plan: dokładnie, co będziesz robił, nawet co dzisiaj będziesz jadł, bo domu już krzywo patrzą, jak zjadasz chleb przeznaczony dla młodszych braci. Nie możesz zostać w domu w ciągu dnia, bo zaraz usłyszysz, że młodzi ludzie w twoim wieku powinni pracować na swoje utrzymanie, mieć swoje mieszkanie, a ty nic, tylko się obijasz. Mówią, żebyś szedł do pracy.
Dlatego w końcu większość chłopaków posuwa się do przestępstwa – widzą kumpli, którzy sie dorabiają, jeżdżą wypasionymi brykami, chcą być tacy jak oni i zaczynają kraść. Naprawdę trudno jest obecnie znaleźć pracę, a kradzież jest taka prosta.”
maru, IRIN