MYSA, czyli Mathare Youth Sports Association, to kenijska organizacja zajmująca się promocją sportu wśród młodzieży. Przynajmniej tak było kiedy 20 lat temu pierwszą podwórkową ligę w slumsach założył Bob Munro, Kanadyjczyk który swoje życie poświęcił kenijskiej piłce nożnej.
Dzisiaj to jedna z największych instytucji w Kenii, skupiająca w swoich szeregach prawie 20000 członków, zasięgiem swojej aktywności obejmująca sport, ochronę środowiska, pomoc niepełnosprawnym i aktywizację społeczną najuboższych. Ale MYSA to coś zupełnie inna bajka niż większość organizacji pozarządowych.
Garść faktów na początek. Mathare to slumsy w Nairobi, w których mieszka ponad 500000 ludzi, z czego 70% to samotne matki wraz z dziećmi. MYSA rozpoczęła swoją działalność w 1987 roku. Wszystko zaczęło się od piłki. Ale już rok później w programie pojawiło się sprzątanie okolicy – a w slumsach nie jest to takie proste. W 1994 wszedł w życie program podnoszenia świadomości i zapobiegania AIDS. 4 lata później MYSA zaczęła pomagać dzieciakom, które trafiały do więzień. Dziś funkcjonuje równolegle ponad 20 programów obejmujących osiedlowe biblioteki, warsztaty fotograficzne, zajęcia muzyczne i taneczne, spotkania teatralne i wiele, wiele innych.
Niesamowite w MYSA jest to, że organizacja jest w całości zarządzana przez wolontariuszy. Podzielona jest na 16 regionów, w których funkcjonują niezależne jednostki sportowe i socjalne. Każda z nich ma swojego przedstawiciela w radzie MYSA i to spośród nich (z reguły jest to młodzież w wieku 15-25 lat) wybierany jest dyrektor wykonawczy. Aktualnie jest nim 22 letnia dziewczyna, Jaqulean Karambu, która jest odpowiedzialna za zarządzanie budżetem wysokości kilkudziesięciu milionów dolarów. Oprócz wolontariuszy w MYSA pracują też normalni, etatowi pracownicy, opiekujący się stroną internetową czy zarządzający księgowością. Inna sprawa, że to także są z reguły wychowankowie organizacji, którzy zrezygnowali jednak z kariery sportowej na rzecz dalszej nauki.
MYSA w 2003 i 2004 roku była nominowana do pokojowej nagrody Nobla. Zdobyła na całym świecie dziesiątki nagród, m.in. dla organizacji samopomocowych, projektów sportowych czy organizacji promujących walkę z rasizmem. Od wielu lat drużyny chłopców i dziewcząt jeżdżą na turnieje międzynarodowe drużyn młodzieżowych do Norwegii, gdzie zwykle wygrywają. Od 1994 funkcjonuje zespół Mathare United, biorący udział w rozgrywkach kenijskiej ekstraklasy. Grają w nim tylko piłkarze, którzy są wychowankami MYSA. W 2000 roku Mathare zdobyło Puchar Ligi, a w tym roku są na najlepszej drodze do mistrzostwa. Praktycznie wszyscy graczy kenijskiej reprezentacji zaczynali swoje kariery w MYSA, włączając w to największą gwiazdę kenijskiej piłki, Denisa Oliecha. W roku 2005 do ekstraklasy awansowała też młodzieżówka Mathare, czyli zespół Mathare Youth, który jednak w tym roku walczy o utrzymanie w lidze.
Niesamowitym jest fakt, że w kraju takim jak Kenia, który ma problemu z korupcją na wszelkich możliwych poziomach – od polityki poczynając, poprzez służbę zdrowia, a na sporcie kończąc – powstała taka inicjatywa i funkcjonuje sprawnie od ponad 20 lat. Niesamowite jest to, że z dzieciaków ze slumsów udało się stworzyć zawodowych piłkarzy, artystów, księgowych, informatyków czy menedżerów. I to nie przypadek, że po wpisaniu hasła MATHARE w google, to MYSA jest następnym hasłem po wpisie w wikipedii. Bo dzisiaj słowo Mathare coraz mniej kojarzy się ze slumsami, a coraz bardziej z piłką i z nadzieją, że wszystko jest możliwe.
Łukasz Kalisz