W piątek, 13 stycznia, miał odbyć się proces wojskowy 22 zachodniosaharyjskich więźniów politycznych, w sądzie wojskowym, w Rabacie, stolicy Maroka. Zatrzymano ich podczas rozruchów, spowodowanych przez zlikwidowanie obozu dla saharyjskich uchodźców, w Gdem Izik. Więźniowie zostali przeniesieni do zakładu karnego w Salé – jednego z miast Maroka – i przebywają tam już 14 miesięcy w trudnych, więziennych warunkach. Okazuje się, że proces został zawieszony do odwołania.
Od kilku miesięcy jest prowadzona międzynarodowa kampania na rzecz uwolnienia Saharyjczyków, podkreślająca nieludzkie warunki przetrzymywania więźniów, ich dyskryminację i torturowanie. Zwraca także uwagę na powolność procesu.
Front Polisario reprezentujący zachodniosaharyjską społeczność zażądał “natychmiastowego i bezwarunkowego” uwolnienia saharyjskich więźniów politycznych. Więźniowie z Salé, sami zdecydowali się zwrócić uwagę świata na sytuację, w jakiej się znajdują, 38-dniowym strajkiem głodowym, który ostatecznie zakończył się 7 grudnia. Wnioski strajkujących zostały zaakceptowane i ich sytuacja częściowo się poprawiła: dwóch Saharyjczyków tymczasowo zwolniono z aresztu, z powodu poważnych problemów zdrowotnych, proces został przyspieszony, co więcej Polisario dostało gwarancję przeprowadzenia procesu w uczciwy sposób.
Jednak Stowarzyszenie Obrony Praw Człowieka podkreśla, że wciąż brakuje międzynarodowych obserwatorów, dziennikarzy i zainteresowania mediów tym, co dzieje się na Saharze Zachodniej, która postrzegana jest jako “odległy skrawek świata”. Z międzynarodowym apelem, Stowarzyszenie wzywa każdego, kto jest związany z prawami człowieka, by wspierała zachodniosaharyjską społeczność.
W Genewie, 25 listopada zeszłego roku, Międzynarodowe Biuro ds. Przestrzegania Praw Człowieka na Saharze Zachodniej (BIRDSHO), zaprezentowało raport z 47. sesji poświęconej sytuacji torturowania i łamania praw człowieka na Saharze Zachodniej. Saharyjczycy na swojej ziemi są źle traktowani, narażani na tajne aresztowania, podczas których wymuszane są na nich zeznania, przy pomocy tortur. Zauważono również, w nawiązaniu do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur, że “nie ma wyjątkowych okoliczności, w których można by było uzasadnić stosowanie tortur”.
Agnieszka Kub