16 sierpnia 2012 elitarna jednostka południowoafrykańskiej policji otworzyła ogień do grupy protestujących górników, zatrudnianych przez Lonmin Platinum Mine w Marikanie. 34 osoby zginęły, 78 zostało rannych, a ponad 250 osób zostało aresztowanych.
Protestujący chcieli publicznie pokazać swoje niezadowolenie z niskich zarobków i oburzających warunków pracy w kopalni, przynoszącej ogromne wpływy. To wydarzenie zostało wkrótce okrzyknięte przez media pierwszym po masakrze w Sharpeville z 1960 roku użyciem przemocy przez policję na tak dużą skalę. Południowoafrykańczycy okazywali swoje oburzenie działaniem policji, winiąc za nie administrację prezydenta Jacoba Zumy. Zainteresowanie mediów i społeczeństwa nie dotyczyło jednak kobiet, mieszkających w Marikanie. Ich problemy były zupełnie ignorowane. Zostały same, bez wsparcia władz państwa, właścicieli kopalni, społeczeństwa czy mediów.
To własnie życie kobiet Marikany zainteresowało młodą reżyserkę Aliki Saragas. Film dokumentalny Mama Marikana jest jej pracą dyplomową. Artystka stara się w nim pokazać codzienne życie kobiet Marikany po sierpniu 2012 r. Pokazuje, jak głębokie rany pozostawiły wydarzenia 2012 r. w społeczności Marikany. Ukazuje także proces formowania Sikhala Sonke (We Cry Together)– organizacji kobiet Marikany, która ma za zadanie jednoczenie ich w walce o pokój i lepsze warunki życia.
Po miesiącach pracy, Saragas udało się zebrać nie tylko obszerny materiał, poświecony życiu kobiet Marikany. Reżyserka dotarła także do osób takich, jak George Bizos, adwokat Nelsona Mandeli, i Kopo Masuthlo, syn zamordowanej 16 sierpnia Pauliny Masuthlo. Rozmowy z nimi również pojawią się w filmie.
Film Mama Marikana jest obecnie na etapie post-produkcji, a wkrótce poznamy datę premiery.
Karolina Drejerska