26 edycji, 478 meczy i ponad 1200 bramek tworzy niezwykłą historię największego piłkarskiego turnieju kontynentu afrykańskiego. Jej początek wyznaczał rok 1957, w którym Etiopia, Egipt, Sudan i RPA utworzyły Afrykańską Federację Piłkarską (CAF) organizując pierwsze rozgrywki Pucharu Narodów Afryki.
Narodziny CAFu z kilku powodów były wydarzeniem wyjątkowym. Po pierwsze, reprezentowana przez FIFA, ogólnoświatowa społeczność piłkarska przyjęła w swe szeregi Afrykę, co stanowiło wyraz wiary w potencjał drzemiący na kontynencie. Decyzja ta była podjęta na przekór panującemu w latach ’50 przeświadczeniu, że Afrykańczycy nie potrafią kopać piłki. W 1954 roku, niemający sobie równych na afrykańskim podwórku Egipt, przegrał w towarzyskim spotkaniu z reprezentacją Węgier 0-12.
Takie wyniki były wodą na młyn dla osób uważających, że piłkarska poprzeczka jest dla Afryki zawieszona zbyt wysoko. W 1957 roku afrykańscy piłkarze dostali szansę, by udowodnić, że tak nie jest.
Założenie Afrykańskiej Federacji Piłkarskiej i organizacja Pucharu Narodów Afryki miały też wymiar polityczny. Kiedy po zakończeniu pierwszego turnieju piłkarze Egiptu koronowani byli na Mistrzów Afryki, cały kontynent przyglądał się temu z zazdrością. Większość afrykańskich krajów spętanych było więzami kolonializmu, co uniemożliwiało im udział w turnieju. Futbol sprzyjał społecznej unifikacji i tendencjom niepodległościowym, co w swej politycznej walce wykorzystał m. in. Kwame Nkrumah.
CAF przez wielu historyków uważany jest za pierwszą organizację panafrykańską. Od samego początku podjął on walkę o wolność i przestrzeganie praw Afrykańczyków. Dał temu wyraz wykluczając w pierwszym roku swej działalności jedno z państw założycielskich – Republikę Południowej Afryki. „Jeśli nie mogą grać ze swoimi czarnymi to jak chcą zagrać z naszymi?” – pytał wówczas przedstawiciel Etiopskiej Federacji Piłkarskiej Yidnekatchew Tessema, który przez wiele lat kontynuował swoją krucjatę przeciwko rasistowskim władzom z Kapsztadu, co doprowadziło w 1971 roku do wykluczenia Republiki Południowej Afryki ze struktur FIFA.
Pod nieobecność RPA pierwszy Puchar Narodów Afryki był imprezą dość skromną. W półfinale Sudan, który był gospodarzem turnieju przegrał 1-2 z Egiptem. Faraonowie w pojedynku o złoto zmierzyli się z Etiopią, dla której był to jedyny mecz na turnieju. Finał był teatrem jednego aktora – Mohammeda Diaba El-Attara, który czterokrotnie pokonywał bramkarza rywali zapewniając Egiptowi pierwszy w historii Puchar Narodów Afryki. Popularny „Diba” wiele lat później ponownie występował w meczach o mistrzostwo Afryki – tym razem w roli sędziego. Pierwsza edycja PNA zakończyła się na tyle dużym sukcesem, że turniej zaczęto rozgrywać co dwa (a nie jak wcześniej planowano co 4) lata.
Zwycięstwo Egiptu podkreśla jego ówczesną supremację na afrykańskich boiskach. Dla Sudanu i Etiopii lepsze czasy miały dopiero nadejść, lecz już sam występ w historycznych, pierwszych finałach Pucharu Narodów Afryki jest dla tych krajów powodem do dumy. Wkopały one bowiem kamień węgielny pod budowę potęgi afrykańskiej piłki.