Cheikh Lô z Senegalu to unikat wśród muzyków afrykańskich, niepodobny do nikogo. Komponuje pieśni kruchymi i delikatnymi konturami, których natężenie opiera się na śpiewie i ornamentach perkusji. Jego ostatni album wyszedł w tym samym czasie kiedy M´Bemba Salifa Keity – i krytyka nie bała się przyznać, że Cheikh Lô jest na tym samym poziomie.
Urodził się senegalskim rodzicom w Burkinie Faso, wyrastał pod wpływem zespołu z Gwinei Bembeya Jazz, słuchał Jamese Browna i Otisa Reddinga. W latach 80-tych w Paryżu utrzymywał się jako studyjny perkusista, grał rumbę na kongach i zastępował muzyków w kapeli Papa Wemby. Jego inspiracje sięgają daleko poza granice rodzinnego kontynentu: obejmują flamenco, reggae i brazylijskie rytmy.
Swój debiut Ne la thiass – który wyprodukował jego rodak Youssou N'Dour – Cheikh Lô wydał w roku 1996, a gdy trzy lata później nagrał drugi album Bambay Gueej, w rozmowie dla brytyjskiego czasopisma "fRoots" ogłosił: Afrykańscy pieśniarze z zasady trzymają się jednego stylu. W przypadku Ali Farki Toure jest to blues z rejonu Songhai, Baama Maal gra w stylu północengo Senegalu, a Cheikh potrafi zagrać cokolwiek.
Jego nagrania zdecydowanie różnią się od utartych wyobrażeń o afrykańskiej muzyce. U Cheikha Lô przeważają impresjonistyczne barwy gitar, instrumentów blaszanych i klawiszowych, jego melodie brzmią tak, jakby gnał je świeży morski mistral. Mimo tego, iż wśród jego wczesnych inspiracji był amerykański soul i funk, nie stara się zagłaskać słuchaczy dźwiękiem.
Swój ostatni album "Lamp Fall" Cheikh nagrywał w Dakarze, Londynie i Bahii, które jest najbardziej afrykańskim miejscem w Brazylii. W kompozycji Sénégal-Brésil bierze udział 40 bębniarzy z kanałowego ansamblu Ile Aiye, z którymi niezwykłą kombinację tworzy afrykański mówiący bęben. W odróżnieniu od nowej generacji senegalskich muzyków Cheikh Lô nie utożsamia się z hip hopem, o którym mówi: To muzyka dnia wczorajszego, a ja gram muzykę z przedwczoraj.
(ostrava)