Ludzie opowiadają, że żył pewien wódz, o bardzo dobrym sercu. Nazywał się Thohoyandou, tak jak nasze główne miasteczko w regionie Venda. Dawniej była to stolica tego małego regionu, którą tak nazwano z powodu dobrego serca Wodza.
Jego wielki ogród był zawsze pełny ludzi, proszących o dobrą radę. Wielkość tego człowieka polegała na tym, że potrafił uważnie słuchać wszystkich ludzi i pokazywał przez to, że każdy jest dla niego ważny. Inni wodzowie zazdrościli tej wielkiej miłości i szacunku prostego ludu.
Thohoyandou wiedział, że ma wielu Przyjaciół i wrogów jednocześnie. Okoliczne wioski odwiedzał tylko nocą, bo bal się, ze w ciągu dnia ktoś wrogi mu rozpozna go i zrobi cos złego. Po krótkim czasie już prawie wszyscy wiedzieli o nocnych wyprawach dobrego wodza do potrzebujących go ludzi. Pewnego dnia nie wrócił, zniknął i nikt do dziś nie wie, co się właściwie z nim stało. Starsi opowiadają, że został napadnięty przez złych ludzi, a przodkowie widzieli to z nieba i zamienili go w górę. Od tego dnia ludzie mówią, że góry maja serce i oczy, dobrego człowieka Thohoynadou, który stal się dobrym duchem prostego ludu.
W zeszłym roku nie było za wiele deszczu i kukurydza nie rosła zbyt dobrze, a to znaczyło, ze niektórzy nie będą mieli wystarczająco jedzenia. Starsi ludzi siadali wieczorami i prosili swoich przodków o pomoc. Wiedzieli dokładnie, że brak urodzaju to znak niezadowolenia dobrych duchów, otaczających góry. Spędzali długie godziny na dyskusjach, które kończyły się najczęściej kłótniami, bo każdy był już zmęczony. Nagle cos oświeciło jednego z naszych sąsiadów. „ Zapomnieliśmy o Thohoyandou i jego mądrości. On słuchał i miał dobre serce, i nigdy wtedy nie brakowało kukurydzy na naszych polach. Może zacznijmy słuchać i popatrzmy oczami serca, bo my cały czas widzimy nasze góry oczami zysku, zwracając uwagę na ilość sprzedanej kukurydzy i zarobionych pieniędzy…”
s. Dorota Zok, RPA