Mauretania jest przede wszystkim krajem piasku. Pokrywa on aż 40 procent jego powierzchni. Nawet południe tego kraju, które należy już do strefy Sahelu, przegrywa walkę z pustynnieniem. Słabe opady deszczu nie zawsze odwiedzają te suche i płaskie równiny, które kończą się na rzece Senegal. Jest ona jednocześnie południową granicą Mauretanii.
Geografowie podzielili Mauretanię na cztery strefy: doliny rzeki Senegal, saharyjską, Sahelu i wybrzeża. Chociaż są różne, to trzy z nich, z wyjątkiem obszarów położonych przy granicy z Senegalem, łączy wszechobecny piasek. Częste są też burze piaskowe, zwłąszcza w okresie harmattanu.
Sahara
Najmniej przyjazną dla człowieka jest strefa saharyjska. Położona jest na północy, zajmując 2/3 powierzchni kraju. Charakteryzuje ją brak regularnych opadów. W niektórych rejonach tej strefy deszcz potrafi nie padać przez wiele lat. Na ogół opady są odnotowywane w okresie od lipca do września. Czasami są bardzo gwałtowne, ale nie trwają długo.
Bardzo często odnotowuje się w tej strefie dużą różnicę pomiędzy temperaturami w nocy i w ciągu dnia. O ile nad ranem może być to 0°C, to w południe sięga ona już 38°C. W maju, czerwcu i lipcu w ciągu dnia jest to nawet 49°C.
Administracyjnie strefa saharyjska należy do trzech regionów Mauretanii – Tiris Zemmour na północy, Adrar w centrum i północnej części Hodh ech Chargui na wschodzie. Poza wydmami i piaskiem, z pustynnego krajobrazu wyłaniają się także grzbiety. Roślinność ogranicza się do niewielkich obszarów z dostępnością do wody, a najbogatsze pod tym względem są oazy.
Sahel
Na południu Sahara ustępuję miejsca Sahelowi. Kończy się on na południowym odcinku pogranicza z Senegalem. W strefie tej dominuje sawanna, która stanowi naturalne pastwisko. Jednak to czy pasterze znajdą na niej pożywienie dla swoich zwierząt zależy od opadów. A te występują od czerwca do października. Jednak jeżeli opóźnią się o miesiąc, zmusza to mieszkańców mauretańskiego Sahelu do opuszczenia tej strefy i migracji na terytorium Mali. Inaczej wyglądają też różnice temperatur w ciągu doby. Sięgają one najwyżej 16-21°C.
Roślinność jest bardziej zróżnicowana na południu strefy Sahelu. Można tam znaleźć nawet baobaby. Na północy ogranicza się do drzew akacji i trawy. Jej występowanie również zależy od opadów w danym roku.
Dolina rzeki Senegal
Rzeka Senegal jest jedyną stałą rzeką, płynącą między południowym Marokiem a Senegalem. Jej dolina stanowi niezwykle ważny obszar z punktu widzenia mauretańskiego rolnictwa. Stanowi naturalną spiżarnię Mauretanii. Jednak rolnictwo nad Senegalem zależy także od kaprysów pogody. Spóźniające się deszcze, a także dezertyfikacja Mauretanii sprawiają, że obszar doliny tej rzeki nie ma przed sobą pewnej przyszłości.
W dolinie Senegalu odnotowuje się najwyższe w Mauretanii opady deszczu. Od maja do września może spaść nawet 400-600 milimetrów. Poza tym, drugim ważnym dla tej doliny wydarzeniem są wylewy rzeki. To dzięki nim może funkcjonować w niej rolnictwo. Kiedy rzeka wyleje, woda zalewa pas szerokości od 25 do 35 kilometrów. Poza czasem powodzi dolina ma szerokość kilkanastu kilometrów.
Po rzece można też pływać. W porze deszczowej aż do Kayes w Mali, przez resztę roku do Podor w Senegalu. Z jej wód korzystają również rybacy.
Wybrzeże
Jego długość wynosi 754 kilometrów. Ciągnie się wzdłuż Atlantyku. Największy wpływ na jego klimat mają wiatry wiejące znad Wysp Kanaryjskich. Osłabiają one działanie harmattanu, i sprawiają, że powietrze na mauretańskim wybrzeżu jest bardziej wilgotne. Nie oznacza to, że na wybrzeżu padają częste deszcze. Ich opady są minimalne i zdarzają się pomiędzy lipcem a wrześniem. Stąd tej części Mauretanii nie porasta prawie żadna roślinność.
Najważniejszą częścią wybrzeża Mauretanii jest dawny Cap Blanc, dziś Ras Nouadhibou, czyli półwysep, który kryje zatokę (dawniej nazywaną Lévrier), a obecnie Dakhlet Nouadhibou. Stanowi jeden z największych naturalnych przystani w Afryce Zachodniej. Jest długa na 43 kilometry i szeroka na 32 kilometry – w najszerszym punkcie. Pięćdziesiąt kilometrów na południowy wschód od Ras Nouadhibou znajduje się Arguin, które w 1455 roku stało się pierwszą portugalską placówką założoną na południe od Cape Bojador. Kolejnym punktem, który wyzanacza jesgo przebieg jest Przylądek Timiris.
(kofi)