Wojna domowa w Angoli trwała 27 lat. Pomimo tego konfliktu, muzycy nie zaprzestali swojej twórczości. Nadal śpiewali, pomagając Angolczykom zapomnieć o smutku. Oczywiście temat smutku wielokrotnie pojawiał się jako motyw utworów takich artystów jak Carlos Burita, Paulo Flores, Bonga oraz grup muzycznych znanych w Angoli i w świecie mówiącym po portugalsku, ale…
To życie codzienne na przedmieściach jest tematem przewodnim w piosenkach angolskich: syn, który zaginął w morzu, dziewczyna w spódniczce mini, stosunki seksualne pomiędzy białym panem a czarną służącą, impreza, konflikty małżeńskie, paradoksy społeczne, zdrada, poświęcenie matki dla dzieci, czary, czasy dzieciństwa, energia Angolczyków i duma narodowa.
Na przedmieściach powstawały grupy, małe formacje muzyków grających popołudniami i o zachodzie słońca. Muzycy stanowili również część grup karnawałowych. To właśnie te grupy stanowiły zalążek większości angolskich zespołów muzycznych, które zdominowały miasta.
Poniżej typowe rytmy z Angoli:
Rebita – rodzaj muzyki i tańca salonowego w Angoli, który pokazuje pychę kawalerów i ozdoby dam. Taniec w parach według choreografii koordynowanej przez szefa koła, wykorzystujący gesty hojności, gestykulując lekkość swoich dam, wykazując kompas kroku massemba. Mężczyźni są ubrani w garnitury i krawaty. Podczas, gdy taniec się rozwija na sali, coraz częściej pojawia się wymiana spojrzeń i uśmiechów. Rebita tańczona jest w rytmie na dwa.
Semba – miejski taniec salonowy Angoli, tańczony w parach, gdzie panowie i panie mają zupełnie inne kroki i bardzo ważna jest improwizacja tancerzy. Semba klasyfikowana jest jako taniec passada. Nie jest to żaden rytuał wojowników, jest to po prostu taniec rozrywkowy, typowy na imprezach. Tańczy się go w rytmie samby.
Kazukuta – to taniec, który charakteryzuje wolne przytupywanie. Muzycy grają na takich instrumentach jak: puszki, dikanzas, butelki, bębny i w niektórych wersjach rytmicznych: mosiężne rogi. Tancerze ubierają się w spodnie w paski i marynarki bogato dekorowane, udając niektóre ruchy wojskowe oraz pokrywając twarz maską, udając niektóre zwierzęta, żeby lepiej karykaturować wrogów.
Kabetula – to taniec karnawałowy z regionu Bengo, polegający na szybkim kołysaniu się na przemian ze skokami akrobatycznymi. Tancerze ubierają się w t-shirty, zazwyczaj białe, w spódnice zrobione z prostokątnych chustek. Zawiązują też chustki na głowie i na nadgarstku. Gwiżdżą podkreślając rytm.
Kizomba – to taniec salonowy, który narodził się w Angoli pod wpływem zouk. Tańczy się go w parach, gdzie mężczyzna prowadzi kobietę i poruszają się zmysłowo. Jest to typ tańca dosyć znany na angolskich imprezach. Passada kizomby:
Kuduro – to rodzaj muzyki i tańca pochodzący z Angoli. Obecnie to przede wszystkim taniec tak indywidualny jak i grupowy. Styl ten powstał z fuzji muzyki batida, funk i techno z elementami typowo afrykańskimi. Jest tworzony i miksowany przez młodych Angolczyków. Jest to taniec spotykany zazwyczaj na imprezach i w dyskotekach. Poniżej najnowsze kroki:
Tarrachinha – taniec salonowy, który narodził się w Angoli pod koniec lat 90-tych. W innych krajach jest on również znany pod nazwą zouk-love. Tańczony jest w parach. Jest to wolny taniec, który charakteryzuje się delikatnością i zmysłowością. Cały czas pojawiają się jakieś innowacje, taniec pozostaje ten sam, ale rodzą się nowe dźwięki.
Oczywiście w Angoli występują jeszcze inne style muzyczne jak: plena, merengue, rumba, kongijskie ndombolo, hip hop i inne style obecne również na angolskich farras. Kabetula i sungura są tradycyjnymi stylami angolskimi, które niestety tracą na popularności, są nadal tańczone tylko przez kilka grup tanecznych występujących na uroczystościach narodowych.
Pedro